Duplo poppetjes die worden samengesnoerd met een postelastiek, zo voelen we ons regelmatig. Het was dan ook heerlijk om afgelopen weekend het Samenhuis even achter ons te laten, om bij Herman en Marian de stofwolken in het rond te laten vliegen. Herman (vader van Samenhuizers Han en Sophie) heeft ons trouw iedere week geholpen met klussen, maar nu was het onze beurt om hun keuken te verbouwen. Het resultaat is een stel mooie openslaande deuren. En wij merkten weer eens hoe leuk klussen eigenlijk is. We werken lekker samen en hebben de afgelopen jaren heel wat kluskennis opgedaan.
In het Samenhuis karweien we inmiddels al zo lang, dat het plezier erin behoorlijk onder druk staat. Het duurt te lang, maar we hebben geen andere keuze dan doorgaan. Het huis moet af. Het eind is in zicht, maar de laatste loodjes wegen zwaar. We zijn vaker ziek en zitten er regelmatig doorheen. Meestal om de beurt, gelukkig. We rollen aan het eind van de dag uitgeput ons bed in, vaak met een onbevredigd gevoel omdat er nog zoveel dingen zijn blijven liggen. En niet alleen dingen. Familie en vrienden verdienen meer tijd en aandacht, het excuus dat we moeten klussen is inmiddels nogal belegen. Kaas, maar waar. Soms lukt zelfs ontspannen niet goed meer, omdat altijd het gevoel -eigenlijk moet ik klussen- zich opdringt.
Daar komt bij, dat we al anderhalf jaar op elkaars lip leven, omdat nog maar de helft van het huis bewoonbaar is. Daardoor worden we onvermijdelijk meegezogen in elkaars ups en downs. Conflicten zijn onvermijdelijk, maar tot nu toe gelukkig altijd oplosbaar gebleken. We kunnen nog steeds met z’n allen door één deur, maar snakken naar een beetje meer persoonlijke leefruimte en gezonde afstand.
Hebben we spijt dat we aan het Samenhuis begonnen zijn? Nee. We balen dat het nog niet klaar is. Maar we zijn supertrots op het fantastische resultaat en op alles wat we geleerd hebben. En straks kunnen we lekker spelen met ons zelfgemaakte Duplo kasteel.