‘Ik heb een heeeeeeeeel zwaaaaaaaaaaaar leven…’ zingen we met Brigitte Kaandorp. ‘Dit huis komt van ver’, zo vatte een mee klussende vriendin het perfect samen. En we zijn er nog niet… We raken moe, geïrriteerd, gestrest; zoeken ruzie om niks. Ons hele leven draait om klussen.Vrienden en familie worden verwaarloosd, ontspanning is schaars en hier en daar laten we een steek vallen.
We kunnen ons geen beter groepsproces wensen. De schone schijn ophouden lukt niet meer. Dit ben jij, dit ben ik, met al onze zwakheden, al onze kracht. Dit zijn wij en we verdragen elkaar, maken het weer goed na een ruzie en de liefde overleeft en groeit.
Wanneer je drie dagen niet in het huis geweest bent en dan ziet wat anderen gedaan hebben, dat is bijzonder. Niemand staat er alleen voor, we doen het met z’n allen. Het maakt niet uit in wiens kamer je aan het werk bent, het is ons huis, ons Samenhuis.
We doen het samen en samen met heel veel mensen. Want waar zouden we zijn zonder moeders die klussen, koken of oppassen, vaders met verstand van zaken, moedige vrienden die prikkend isolatiemateriaal op maat snijden, collega’s die schuren, koken, verven. En al die andere gouden mensen die advies geven, meedenken, meehelpen, meeleven; op welke manier dan ook!
Zo bouwen we laagje voor laagje het huis weer op. We begonnen als leken – zalige onwetendheid die ons de moed gaf om aan de klus te beginnen. Inmiddels knippen we metal stud alsof het een werkje op de kleuterschool is. We hebben de spierballen van een bouwvakker. Isoleren, gipsplaten schroeven, elektra aanleggen: al doende worden wij wijzer en het huis mooier. Klussen geeft een kick!
En dan zingen we met Herman van Veen:
Soms ben ik wat neurotisch,
psychotisch en chaotisch,
labiel en neogotisch,
maar vandaag dus niet.
Vandaag ben ik zo vrolijk,
zo vrolijk, zo vrolijk.
Ik ben behoorlijk vrolijk,
zo vrolijk was ik nooit.