Gisteren liep het op rolletjes. Monica had de appels geschild, Adeleida bakte de appeltaart en ik maakte spaghettisaus. Terwijl ik even later Alanis naar bed bracht, kookte Sophie de spaghetti en werd de tafel gedekt. En zo zaten we, geheel ontspannen, keurig op tijd aan tafel. Teamwork.
Vandaag was een typisch voorbeeld van chaos. In de tuin speelden Roan en Alanis met twee buurjongetjes. Twee kinderen zochten luidkeels ruzie, een ander deponeerde – ondanks een streng strooiverbod – zand in de tuin en nummer vier schopte de bal over de schutting. De deurbel ging: onze verslaafde vriendin Lianne staat geëmotioneerd voor de deur. Tegelijkertijd registreer ik dat Kasmir boven in zijn bedje begint te huilen. Het begint tegen etenstijd te lopen; gelukkig heb ik nog restjes over, die moeten we dan maar eten.
Als uiteindelijk de kinderen ruim te laat maar gevoederd en schoongewassen, in bed liggen, denk ik: wat zou het fijn geweest zijn, als er nog een paar mensen in huis geweest waren. Iemand voor het eten, iemand voor de kinderen en iemand voor Lianne. Dit is in je eentje niet te doen. Het lijkt me ideaal dat we dit soort situaties straks in het Samenhuis met z’n allen kunnen opvangen.
Behalve ideaal is het toch ook een worsteling met jezelf om steeds meer samen te leren zijn. De ander toelaten in je dagelijks leven, altijd gastvrij zijn, minder individualistisch en meer in gemeenschap leven, het is prachtig. Maar niet gratis en makkelijk. Het betekent dat je dag, je tijdsbesteding, je prioriteiten steeds meer bepaald worden door de behoeften van iemand anders. Heb ik me net verheugd op een rustig avondje op de bank met een boek, gaat de bel weer. Wat nu? Sla ik zuchtend mijn boek dicht, of denk ik: ok, het is nu even belangrijker dat zij haar verhaal kwijt kan? Eerlijk gezegd vertoon ik beide reacties wel eens.
Samen delen is geven, maar ook krijgen. Ik weet soms niet wat ik moeilijker vind. Als iemand mij vraagt: ‘Kan ik je ergens mee helpen?’, is mijn reactie bijna automatisch: ‘O nee hoor, het lukt wel.’ ‘Geven maakt gelukkiger dan ontvangen’, zegt Jezus. Die gedachte helpt om hulp te accepteren of zelfs te vragen. Degene die mij wil helpen, wordt daar namelijk gelukkig van. En als we nu elkaar helpen, zijn we allebei blij!
En stiekem word ik ook erg gelukkig van het idee dat we straks in het Samenhuis allemaal ons eigen stukje huis hebben; waar ik me lekker terug kan trekken als ik al dat samen zijn even helemaal zat ben.