‘Durf je te tekenen?’ vraag ik aan Tomas. Hij heeft het koopcontract voor het Samenhuis in handen en weet dat hij op het punt staat om iets te ondertekenen waarvan hij de consequenties nauwelijks kan overzien. Ook Timo en Monica, de twee andere bestuursleden van onze vereniging, moeten hun handtekening nog zetten.
De beslissing om het pand te kopen, is al maanden geleden genomen. Ook weten we al lang dat het een kluspand is en dat het bij elkaar om een enorme hypotheek gaat. Dat delen we met z’n allen, we hebben het helemaal uitgerekend en dan valt het allemaal reuze mee. Maar als je dan zo’n contract moet tekenen, waarin alle rechten en plichten nog een keihard op een rijtje staan, is dat wel even slikken. En daarna toch gewoon je handtekening zetten.
Het koopcontract tekenen, dat klinkt alsof we volgende week de sleutel hebben. Maar nee. Onze ‘bouwcommissie’, bestaande uit Dennis, Han en Herman (vader van Han en Sophie), is nog druk bezig om een Plan van Aanpak te schrijven. Daarin beschrijven ze de werkzaamheden die gedaan moeten worden en wat dat allemaal gaat kosten. Dit plan hebben we ook weer nodig bij de definitieve hypotheekaanvraag.
De sleutel, dat duurt nog even, maar we zitten al diep in het voorbereidend klussen. Waar willen we ons gasfornuis hebben? Want we moeten weten waar de aansluiting moet komen. Hebben we van te voren een vergunning nodig voor het dakterras? Een houtkachel, mag dat nu wel of niet in de stad? En is dat een beetje rendabel?
We merken het ook met onze vergaderingen, dat de druk toeneemt. Eigenlijk willen we gewoon een goede tijd met elkaar hebben. Samen eten, diepe gesprekken, dat soort momenten. In plaats daarvan moeten we vergaderen, beslissingen nemen, taken verdelen. Dit wordt de test. Niet altijd leuk, wel goed. Als we dit samen kunnen, kunnen we ook samen wonen.
Voor Tomas en Sophie komt het afscheid nemen van al het goede in Hardinxveld dichterbij. Ze zijn op zoek naar een tijdelijk huis in Rotterdam, om met klussen alvast vlakbij te wonen. Ze kijken naar hun vrienden, de gemeente, de bloeiende tuin… en dan doet afscheid nemen pijn. Ze zien wat ze achterlaten en moeten hier hun leven nog opbouwen. En in materieel opzicht gaan ze er niet op vooruit.
Binnenkort zetten we allemaal onze handtekening. Als teken van onze toewijding aan elkaar, aan het Samenhuis, tekenen we allemaal het visiedocument. Dat is een bijzonder moment en daar gaan we dan ook een feestje van maken!