Het is dinsdagochtend en mijn buurvrouw Arzu komt theedrinken. Ze neemt haar kinderen Furkan (5) en Aylin (3) mee. Terwijl Arzu en ik een gesprek proberen te voeren, gooien haar kinderen links en rechts speelgoed uit de kist. Ze rammen zo hard mogelijk op alles wat geluid maakt. Hun moeder roept hen tot de orde, maar het is aan dovemansoren gericht. Als haar dochter de boeken uit de kast begint te trekken, smeekt Arzu me: ‘Zeg jij er eens iets van, het is jouw huis.’
Het is mijn huis en dat houd ik inderdaad graag heel. Maar het is haar kind! Wie ben ik om het kind tot de orde te roepen, terwijl de moeder er ook bij zit? Maar blijkbaar hoef ik niet lijdzaam toe te kijken als Turkse kinderen uit hun dak gaan, maar mag ik meehelpen opvoeden. Als Nederlandse had ik tot nu toe netjes m’n mond gehouden. Horen, zien en zwijgen. Want over het algemeen kunnen Nederlandse ouders het niet echt waarderen als je je met de opvoeding van hun schatjes bemoeit.
En schatjes dat zijn het hier, stuk voor stuk. Maar dan moet je soms wel even hun gebruiksaanwijzing decoderen. Neem bijvoorbeeld onze buurjongetjes Najib (8) en Tarik (6), waar Roan (5) graag mee speelt. Als ze bij ons spelen, word ik er soms gek van. Tarik vraagt steeds: ‘Moeder van Roan, mag ik een koekje?’ Met het antwoord ‘nee’ neemt hij ongeveer tien minuten genoegen. Najib neemt graag speelgoed van Roan mee naar huis, waarbij hij wel iets terug geeft. Dit ‘ruilen’ hebben we inmiddels streng verboden, maar het helpt niet veel. De laatste keer dat we iets terug vroegen, gooide hij het vanaf het balkon in onze tuin, waar we zelf de lego onderdeeltjes weer bij elkaar mochten zoeken. Iets verbieden, boos worden, het helpt allemaal vijf minuten.
Hoe ga ik dit met wijsheid en liefde aanpakken? Een uitdaging!
Mijn doel is: de kinderen leuk met elkaar laten spelen, zonder dat ik de hele tijd boze orders uit moet delen.
Mijn plan van aanpak:
– de buurvrouw zelf om advies vragen (wat doe jij als je kinderen niet luisteren?). Ik ben eigenlijk wel benieuwd naar ‘de’ Marokkaanse stijl van opvoeden. Wat vind zij belangrijk in de opvoeding en hoe pakt ze dat aan? Wat zijn de verschillen tussen de rol van de vader en de rol van de moeder?
– intussen: mijn huis, mijn regels. Als je niet luistert, krijg je een waarschuwing en als je dan nog niet luistert, ga je maar even op de gang zitten. Tot nu toe voelde ik me een beetje bezwaard om dat bij andermans kinderen te doen, maar met lieve woorden wordt het in ieder geval niets.
Binnenkort maar weer eens bij Fatima op de thee!