Het is soms zo frustrerend: gebroken nachten, oneindige afwas, kindersores. Handen vol aan eigen toko. Geen tijd voor theebezoekjes of anderen helpen.
Niets kunnen DOEN blijkt een goede manier om te leren ZIJN. Gewoon, gezellig, rommelig gezin. En wat blijkt: mensen en kinderen vinden het heerlijk om daar even onderdeel van te zijn. Dat soort gezinnen schijnen niet heel dik gezaaid te zijn.
Juist in de dingen die steeds in de weg lijken te staan, zit de kracht. Tijdens de afwas praat het veel makkelijker dan keurig op de bank met een kopje thee. De kinderen maken contact met iedereen, ongeacht reputatie of gebrekkig Nederlands.
Dus: een sociaal project opzetten, van alles organiseren, dit doen of daarin actief zijn? Kan. Maar mijn buurvrouwen zal ik er niet tegenkomen. Gewoon hier wonen en gelukkig zijn, dat is alles wat ik hoef te doen.
Klinkt makkelijk en oppervlakkig. Is in werkelijkheid intensief en diepgaand. Als een enkel gezin haast niet vol te houden zelfs. Vandaar het Samenhuis. Altijd gezelligheid, vriendschap en veiligheid beschikbaar, de lasten ervan. verdeeld over meerdere schouders. We kijken er naar uit!