De nacht van zaterdag op zondag. We schrikken wakker. Een langs scheurende scooter, een harde klap, doodse stilte. Ik spring uit bed en kijk door het raam naar buiten. Op straat ligt een gehavende scooter. Aan twee wijdbeens gestrekte benen zie ik dat er iemand achter op de grond ligt. Een stuk of vier meiden er omheen. Hoe komen die daar zo snel? Eén van hen belt. De ambulance, mag ik hopen. Snel trek ik een shirt en een broek aan en haast me naar buiten, naar het groepje toe.
De meisjes praten op de jongen in, die alweer overeind probeert te komen. In het Nederlands zeg ik wat de Antilliaanse meisjes, aan hun gebaren te zien, de jongen ook duidelijk proberen te maken: ‘Blijf liggen! Dat is echt belangrijk!’ Ik voel me alsof ik deel uitmaak van een andere werkelijkheid. Alles gaat gewoon verder alsof niemand me ziet, alsof ik er niet ben. De protesten zijn tevergeefs. Hij krabbelt overeind. Op straat blijft bloed achter van een fikse hoofdwond. Hij raapt de brokstukken van zijn scooter bij elkaar en loopt gauw weg. De meiden achter hem aan. Een beetje verscholen achter een container, even verderop, inspecteert hij de schade.
Mijn aanwezigheid hier is overbodig en misschien zelfs ongewenst; ik ga terug naar huis. Han wijst me op de oorzaak van de klap; de zijspiegel van een geparkeerde auto hangt nog maar aan een draadje. Even later zie ik vanuit het raam dat een wat oudere vrouw zich inmiddels bij het groepje heeft gevoegd. Een echte Antilliaanse mama, aan wie de meisjes opgewonden hun verhaal doen. Mooi zo. Niet veel later arriveert gelukkig ook de ambulance. De jongen wordt door de broeders op de brancard gelegd en meegenomen.
De wekker geeft vijf uur ’s morgens aan. Ik duik mijn bed weer in en probeer mijn hartslag en adrenalinepeil weer op slaapniveau te krijgen. In mijn hoofd tolt het, alle indrukken en gedachten van daarnet moeten even in woorden gevangen worden en zo tot rust gebracht.
Dit incident doet me weer eens goed proeven dat de Millinxbuurt net een bruidstaart is. Het lijkt wel één taart, maar als je ‘m gaat aansnijden, ontdek je dat het eigenlijk een paar verschillende taarten boven op elkaar zijn. Elk met hun eigen smaak en ingrediënten. Zo heb je hier een Antilliaanse taart, een Marokkaanse, een Turkse en bovenop ook nog een klein Nederlands taartje.
Soms mag je best proeven van andermans taart. En men lust ook best graag een Nederlands stukje taart op z’n tijd. Als ik de film terugspoel, realiseer ik me waarom dat nu niet het geval was. De scooterrijder had duidelijk geen helm op. Een kapotte autospiegel. En zaterdagnacht 05:00 uur… Dat wil nog wel eens een slecht tijdstip zijn om te moeten blazen. Genoeg redenen om alle ingrediënten even strikt binnen je eigen taart te houden.